De eerste traan in het revalidatietraject

Sarcoïdose en dan? Anja de Jong doet in haar blogs verslag van haar reis door revalidatieland. Tijd voor een update.

Niet bij onze eerste kennismaking. Ik dacht dat ik sterker was, meer afstand kon houden. Zeker zo'n eerste keer. Kom op zeg!

Het begon goed, leuk en ontspannen. Voorstellen aan elkaar, uitleggen waarom zij mij ging begeleiden en niet diegene die de screening had gedaan. Gelukkig is er ook met haar de zo belangrijke 'klik'. Als ik die niet heb, dan kan er zo maar weken overheen gaan voor ik mijzelf open kan stellen.

Al kletsende weg bemerkte ik wel dat ze goede en scherpzinnige vragen stelde die dichterbij en dichterbij kwamen. En ja hoor, ineens die brok in mijn keel, wat heen en weer schuiven op mijn stoel, grapje er tegen aan gegooid. Het mocht niet baten. De vragen waren te goed en - helaas - te herkenbaar en daardoor confronterend. Ik kon er niet omheen. Ik wilde er ook niet omheen. Want als ik dat zou doen, dan heeft het hele revalideren geen zin en had ik er niet aan moeten beginnen.

De traan kwam toen ze zei: "Het lijkt me heel frustrerend voor je dat de sarcoïdose zó onvoorspelbaar is en dus ongrijpbaar. Volgens mij loop je constant op je tenen om het vol te houden."

Pats!

Ze heeft gelijk. Helemaal gelijk. Ik kon niks zeggen. Ik gaf antwoord met mijn éne traan.